Wie heeft het lef om los te laten?

Het vergt lef. Om de toekomst op je af te laten komen, in plaats van de toekomst naar je hand te willen zetten. We zijn het niet gewend. Ons leven hangt van agenda’s, planningen, deadlines, regels en afspraken aan elkaar. Want, o het mocht eens fout gaan.

En dat geeft stress. Elke dag weer. Bovendien is het dodelijk voor je creativiteit, je improvisatietalent én je flexibiliteit.

Maar er is nog iets. Het maakt onzeker. Wat, als de wereld zoals we ‘m graag zien er tóch anders uit komt te zien? De huidige pandemie is een inkoppertje. We zagen het niet aankomen. We zijn van slag.

De toekomst overkomt je
In het verleden volgde ik ooit de leergang spiritueel leiderschap. Daar leerde ik dat het Latijn twee woorden kent voor toekomst: futurum en adventus. Bij futurum gaat het over de toekomst die je zelf maakt, ontwerpt en bewerkt. Je leert van het verleden en het heden, op basis daarvan fantaseer je over hoe de toekomst eruit kan zien.

Bij adventus komt de toekomst je tegemoet. Die biedt zich aan. Als een hogere kracht, van buitenaf. Niet te regisseren. Om daarmee om te kunnen gaan is er vertrouwen nodig. Je leeft vanuit de belofte dat er iets op je pad komt, zonder dat je er rekening mee kunt houden. Je weet alleen dat het een nieuw licht zal werpen op wie je bent en wat je doet.

Bevrijdend
Hoe bevrijdend werkt het als we vanuit adventus kunnen leven? Durven loslaten. Vertrouwend op een goede afloop. Dat gaat over grote levensthema’s maar ook over hele praktische zaken. Zoals op de werkvloer. Niet krampachtig de uitgezette lijnen als een kuddedier volgen, maar je eigen pad kiezen. Durven. In het vertrouwen dat het dan ook goed komt.

Binnen onze scholengroep vraag ik regelmatig hierover na te denken. Velen ervaren werkdruk, maar vinden het moeilijk om te vertrouwen op eigen regie. Problemen moeten gelijk opgelost worden, terwijl vraagstukken soms vanzelf beantwoord worden. We zijn snel en fel in het geven van commentaar en feedback. Maar tel eens tot tien en de storm gaat liggen.

Maar ook de druk om overal bij betrokken te zijn, kun je lichter maken. Van het sluiten van je mailbox in het weekend, tot het cancelen van een vergadering. Omdat die zonder jou ook wel doorgaat. Ga eens van moeten naar het ont-moeten. Hoe of op welke manier je er komt, bepaal jij zelf, vertrouwend op je eigen talenten.

Het raakt de competentie eigenaarschap, die wij binnen onze organisatie belangrijk vinden. Evenals ondernemend zijn en samenwerken. Dat betekent natuurlijk niet dat het ont-moeten je collega’ s of leerlingen in verlegenheid brengt.

Als we ons die richting op ontwikkelen, geven we dat door aan de jongere generaties. Onze leerlingen. We bereiden ze voor op de toekomst. Futurum, maar meer nog adventus. Want hen wacht een onzekere tijd. We kunnen ze niet voorbereiden op wat zich aandient. We kunnen ze wél leren met die onzekere factor om te gaan. Door te leven vanuit vertrouwen, geleid door de belofte. Laten we ons daar dan in bekwamen.

Ga je mee, dan gaan we samen,
samen redden we het wel.
Samen hebben we het goed,
ik wacht wel even als het moet.

Jan Maarten de Bruin